Nöroloji ve Psikiyatri Doktorları Demanslar ve Alzheımer Hastalığı Konularında Bilgilerini Güncellemeli!

Alzheimer hastalığı bir beyin hastalığı. Bu yönüyle nöroloji uzmanlık alanının kapsamına giriyor ve inme, migren, mültipl skleroz, miyasteni, ALS, epilepsi ve Parkinson hastalığından nörolojiyle ilişki yönünden hiçbir farkı yok.

Nörolojide hastalık tanılarında tüm dünyada uygulanan standart bir yaklaşım var. Bu yaklaşım; öykü, nörolojik muayene, ayırıcı tanı ve tanı yaklaşımlarıyla, bu yaklaşımları doğrulayabilecek uygun tetkiklerin yapılması ve tedavi önerileridir. 
Ancak bu standart yaklaşımın hayata geçirilmesinde, daha en başından itibaren, nörologlara ters gelen ve nöroloğun içini soğutan bir sürpriz yaşanır : Her türlü planlamanın ve girişimin dayanağını oluşturan nörolojik muayene Alzheimer hastalarında normaldir. Çünkü nörolojik muayene tümüyle bilinç açık olup olmamasıyla, kafa sinirleriyle, gövdesel sinir ve kaslarla ve reflekslerle ilgili bir muayenedir ve Alzheimer hastalarında bunların hepsi normaldir. Bu aşamada nörolo-ğun yaşadığı en büyük çelişki, geleneksel olarak kendi mes-leğinin başlangıç noktası olarak ona öğretilenlerin temelinde bir tahmin ve plan yapamama riskidir. Hastalığı nasıl, hangi bulguya dayanarak tespit edecek ve planlamasını hangi tespitler üzerine yapacaktır?

Alzheimer hastalığı zihinsel belirti veren ve davranış anormalliği yapan bir hastalıktır. Zihinsel belirtilerin ve davranış anormalliklerinin beyin hastalığının parçaları olarak düşünülmesi geleneksel nöroloji eğitiminin ve bu eğitimi görenlerin en zayıf noktasıdır. Alzheimer hastalığı geleneksel nöroloji eğitimini boşa çıkaran bir beyin hastalığıdır.
Alzheimer hastalığı başlangıcından itibaren zihinsel ve davranışlarla ilgili belirti veren ve daha önemlisi sadece bunlardan oluşan bir hastalık olduğundan, ister istemez, en yakın komşu branş olan psikiyatrinin bozukluklarını andırır (en başta depresyonla) ve bu nedenle psikiyatrinin ilgi alanına girer. Zaten tarihsel olarak bu gibi hastalıkları beyin hastalığı olarak tanımlayanlar da nörologlar değil psikiyatrlardır. (Alois Alzheimer ve hastalığa onun adını koyan Kraepelin psikiyari doktorlarıydılar). Bu tarihsel bilginin anlamı şudur: Bir psikiyatr, içinde Alzheimer hastalığıyla karşılaşma olasılığı taşıyan bir olgu durumuyla karşılaştığında, yüz sene önce Dr. Alois Alzheimer’ın ve hocası Dr. Emil Kraepelin düşündüğü gibi düşünmüyorsa ve bu olguyu beyin işlevleri yönünden incelemiyorsa (günümüz-de onların yaptığı gibi hastanın ölmesini bekleyip otopsi yapmak şart değil, hasta yaşarken kolaylıkla incelenebilir) yanlış tanı ve tedavi kapıyı çalar.

ÇÖZÜM: Gidilen doktor ister nörolog olsun isterse de psikiyatr (Bu arada hastaların üçte ikisi psikiyatriye geri kalanı nörolojiye gidiyor ve bu başvurularda yukarıda izah edildiği gibi yanlış olan bir şey yok) en azından risk taşıyan (60 yaşını aşmış, sosyal ve zihinsel yavaşlama gösteren ve ailesinde demans ya da Alzheimer olan) hastalara geleneksel bakış açıları dışında farklı yaklaşım göstermek. Bu farklı yaklaşımın felsefesi şu:

NÖROLOGSANIZ BEYNİN AYNI ZAMANDA ZİHİN VE DAVRANIŞ ORGANI OLDUĞUNU, PSİKİYATRSANIZ DAVRANIŞ BOZUKLUKLARININ AYNI ZAMANDA BEYİNSEL NEDENLERİ OLABİLECEĞİNİ HATIRLA-MAK. BUNLAR AKLINIZA GELDİĞİNDE İSE BÜTÜN MESELE, HASTANIN BEYİN YAPISINI, BEYNİN ÇALIŞMA HIZINI VE ZİHİN İŞLEVLERİNİN DURUMUNU ÖLÇTÜRMEK! BU YAKLAŞIMA ŞİMDİLERDE BEYİN ÇEKAP’I DENİLİYOR!